• ks. Franciszek Arciszewski CM (1949-1960)
• ks. Włodzimierz Michalski FDP (1960-1975)
• ks. Zbigniew Pajdak TChr (1975-1980)
• ks. Stanislaw Rakiej TChr (1980-1983)
• ks. Krzysztof Chwalek TChr (1983-1989)
• ks. Zenon Broniarczyk TChr (1988- 1994)
• ks. Tomasz Zaremba TChr (1994 - 2001)
• ks. Wiesław Pawłowski TChr (2001-2007)
• ks. Artur Botur TChr (2007-2013)
• ks. Tadeusz Przybylak TChr (2013-2016)
• ks. Kamil J. Żyłczyński TChr (2016-2019)
• ks Tomasz Nowak TChr (2019-2024)
• ks. Tadeusz Przybylak TChr (2024 -

Wspólnoty duszpasterskie:

Komitety Pomocy Duszpasterskiej, Akolici, Lektorzy, Ministranci, Koła Żywego Różanca.
 

Miejsca i godziny nabożeństw:

Kościół św. Wincentego, Bland Street, Ashfield (diec. Sydney)

Msza św.:
niedziela - 12:00 a.m.
                      

 


Kościół NMP i św. Józefa, 246 Malabar Rd., South Coogee (diec. Sydney)

Msza św.:
sobota - 7:00 p.m.
 

Kościół  Our Lady Star of the Sea, 44 Willoughby Street, Kirribilly (diec. Sydney)

Msza św.:
niedziela - 10:00 a.m.
 

Historia Ashfield - Kirribilli - Coogee - Maroubra:

Duszpasterstwo polskie w metropolii sydneyskiej rozpoczęło się w 1949 roku z chwilą przyjazdu Polaków z Niemiec. Obóz dla emigrantów w Chullora pomiędzy Bankstown i Ashfield dawał okazję polskim księżom do sprawowania posługi kapłańskiej wśród rodaków. Takich obozów w Sydney było kilka, do których dojeżdżali najczęściej pociągiem polscy księża aby służyć duszpasterską posługą. Było w tym czasie w obozach wielkie zapotrzebowanie na sakramenty zwłaszcza sakrament małżeństwa i chrztu. Pierwszymi duszpasterzami, którzy zajęli się taką posługą byli polscy misjonarze św. Wincentego a Paolo mieszkający w Ashfield: Franciszek Arciszewski oraz Wojciech Sojka. Przyjechali oni z komunistycznych Chin skąd zostali wyrzuceni jako misjonarze. Byli w tym czasie również inni duszpastersko aktywni kapłani: o. Wacław Maćkowiak, OP i o. Stanisław Mika, czeski Redemptorysta. Misjonarze św. Wincentego prowadzili już w powojennych latach parafię w Ashfield, więc udzielili tego miejsca swoim współbraciom do posługi Polakom. Księża F. Arciszewski i W. Sojka mieszkali we wspólnocie zakonnej i z tego miejsca dojeżdżali do obozów z posługą. Gorliwy ks. Wojciech dojeżdżał nawet do Wollogong aby i tam służyć polskiej wspólnocie i organizować tamtejsze duszpasterstwo Polaków. Ks. F. Arciszewski organizował początki duszpasterstwa w Marayong sprowadzając siostry Nazaretanki z USA i planując budowę obecnego kościoła MB Częstochowskiej. Zmarł w Warszawie w 2006 mając 93 lata. Jest to najdłużej żyjący pionier polskiego duszpasterstwa w Sydney i w Australii. Po misjonarzach św. Wincentego duszpasterstwo w Ashfield przejęli księża Chrystusowcy. Ks. Alfons Baranowski TChr był pierwszym duszpasterzem ale po wyborze jego na prezesa Domu Dziecka w 1964 r., duszpasterstwo Ashfield zostało przekazane ks. Włodzimierzowi Michalskiemu, polskiemu Orioniście. Duszpasterstwo Chrystusowców w Ashfield już w późniejszym czasie poszerzyło się o East Roseville. W 1972 r. Ks. Józef Kołodziej SChr zorganizował tam mszę św. dla Polaków. W 1975 roku po wyjeździe ks. W. Michalskiego na urlop do Polski  i jego nagłej śmierci, Chrystusowcy ponownie przejęli duszpasterstwo w Ashfield. Pierwszym duszpasterzem został ks. Zbigniew Pajdak, który pełnił wówczas funkcję przełożonego Chrystusowców. Do tego już dużego i rozległego ośrodka w 1980 roku ks.  Z. Pajdak dodał jeszcze Coogee-Maroubra. W tych latach Polacy czasów Solidarności licznie przebywali w obozie dla emigrantów w tym miejscu. W 1997 r. ks. Tomasz Zaremba przeniósł duszpasterstwo z East Roseville do pobliskiego West Chatswood. Powodem tego było całkowite zamknięcie kaplicy w East Rosville. Ośrodek ten należy do diecezji Broken Bay, sufraganii archidiecezji Sydney. Polacy w ośrodku Ashfield mocno związali się z samym miejscem jak i z kościołem. Ufundowali w kościele św. Wincentego dzwony i przyczynili się do kilku remontów tego kościoła w historii parafii. Blisko kościoła zakupiono Dom Polski i zbudowano Polski Klub w Ashfield. Dzisiaj można ocenić, że jest to wspólnota starsza, powojenna i młodsza postsolidarnościowa. Te dwie generacje zgodnie współtworzą jedną polską, religijną wspólnotę.